ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง และการเมืองการปกครอง
(ตอนที่ 2)
สงสัยบุญผมเยอะนั่งหา
นั่งบันทึกนั่งเขียน
กะจะนำเรื่องการทำอยู่ทำกินในอดีตและต้นเหตุของปัญหาของประเทศที่นำมาสู่การเปลี่ยนแปลงการปกครองสมัย
๒๔๗๕ มาเล่ามาบอกให้ฟังเจอะรายการนี้สองตอน ที่เพื่อนในเฟซบุ๊กนำขึ้นมาเผยแพร่
ถ้าจำไม่ผิดมีคนเข้าดู ณ วันนั้นร้อยกว่าคน ก็ไม่เป็นไรเพราะหลังๆคนเริ่มเบื่อการเมืองกันมาแล้ว
ที่จริงการเมืองการปกครองเป็นแค่ “เครื่องมือหนึ่งๆในการปกครองประเทศเท่านั้นเอง”
แต่ใย “นักการเมืองจึงทำเป็นเรื่องราวใหญ่โตโอฬาร” ทั้งๆที่ แปดสิบปีที่ผ่านมาใครตอบได้บ้างว่า
การปกครองในระบบประชาธิปไตยที่เหล่านักการเมืองยังไม่ตกผลึกทางความคิด
และอุดมการณ์เพื่อทำให้เกิดประชาธิปไตยแก่แผ่นดินถิ่นนี้เลย
ประชาธิปไตยของไทยทุกวันนี้ใยพื้นแผ่นดินที่ทำกินจึงตกไปอยู่ในมือต่างชาติ
เราคนไทยไม่มีพื้นดินทำกิน แม้ตัวเองเกิดเป็นไทยสัญชาติไทย พูดภาษาไทยอ่านเขียนภาษาไทย
“ประชาธิปไตยเป็นคำพูดเป็นความคิดเป็นระบบ
แต่ใยกลืนกินแผ่นดินเราได้ถึงขนาดนี้ ?” ผมสรุปความข้อความจริงว่า “เพราะนักการเมืองไปปลุกปั้นทำให้มันเหมือนมีชีวิตอยู่จริง
ทั้งที่มันเป็นแค่กฎกติกา ที่คนไทยต้องวางขึ้นมาเพื่อคนไทยด้วยกันทุกคน”
ผมไม่ต้องสาธยายความใดๆให้มากกว่านี้แล้วสรุปว่า
“บ้านเมืองมีความเป็นมา” แต่ ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง “คือความจริงที่เป็นมาโดยตลอด
ตลอดด้วยความเป็นจริงที่พระเจ้าแผ่นดินไม่เคยทิ้งคนไทย มาทุกยุคทุกสมัยทุกพระองค์”
โปรดกลับไปอ่านอีกครั้งแล้วค่อยดูรายการนี้เพื่อประกอบความจริง
ความจริงที่ว่าประเทศนี้คือประเทศของคนไทย
กราบพ่อแม่พี่น้องชาวไทยทุกท่านครับ เราอยู่ตรงไหน ณ วันนี้ พ่อแม่ ลูกหลาน เราอยู่ตรงไหนครับ เราอยู่ตรงไหนของคำว่าประชาธิปไตย อะไรครับคือคือทางออกของเรา ในความเป็นจริง .... คำถามที่ต้องการคำตอบจากในใจทุกคน
